Аъробийнинг овқатланишдаги нуқсони
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بَشَّارٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ سَعِيدٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا ثَوْرُ بْنُ يَزِيدَ، عَنْ خَالِدُ بْنُ مَعْدَانَ، عَنْ أَبِي أُمَامَةَ، قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم إِذَا رُفِعَتِ الْمَائِدَةُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ، يَقُولُ: الْحَمْدُ لِلَّهِ حَمْدًا كَثِيرًا طَيِّبًا مُبَارَكًا فِيهِ، غَيْرَ مُوَدَّعٍ، وَلا مُسْتَغْنًى عَنْهُ رَبَّنَا
Абу Умома розияллоҳу анҳу деди:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларидан дастурхон йиғиштириб олинса: «Алҳамду лиллаҳи ҳамдан касирон тоййибан мубарокан фиҳи, ғойро муваддаъин ва ла мустағнин анҳу роббана», деб дуо қилардилар».
Дуонинг маъноси: «Аллоҳга шундай кўп ҳамд бўлсинки, у ҳамд (камчиликлардан) пок, барокотли, (бир марта айтиб, кейин) ташлаб қўйилмайдиган, беҳожат бўлинмайдиган (яъни, у ҳамдни айтишга доим муҳтож бўлиб туриладиган ҳамд бўлсин). Эй Роббимиз!».
حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ أَبَانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا وَكِيعٌ، عَنْ هِشَامٍ الدَّسْتُوائِيِّ، عَنْ بُدَيْلِ بْنِ مَيْسَرَةَ الْعُقَيْلِيِّ، عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ عُبَيْدِ بْنِ عُمَيْرٍ، عَنْ أُمِّ كُلْثُومٍ، عَنْ عَائِشَةَ، قَالَتْ: كَانَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم يَأْكُلُ الطَّعَامَ فِي سِتَّةٍ مِنْ أَصْحَابِهِ، فَجَاءَ أَعْرَابِيٌّ، فَأَكَلَهُ بِلُقْمَتَيْنِ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم: لَوْ سَمَّى لَكَفَاكُمْ
Оиша розияллоҳу анҳу айтади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобаларидан олтитаси билан ўтириб таомланаётган эдилар. Бир аъробий келиб икки луқма еди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Агар «Бисмиллаҳ» ни айтганида (овқат) ҳаммангизга етган бўларди», дедилар».
«Шамоил Муҳаммадий» китобидан
Абдулазиз Усмон таржимаси
