Ҳазрати Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам сафларни қўллари билан тўғрилаб, чодирларига қайтдилар. Ёнларида Абу Бакр билан биргаликда ичкарига кирдилар. Аллоҳга ёлбориб тазарруъ билан дуо қилдилар. Ҳукмини орқага қайтарадиган, қазосини ўнгига айлантирадиган ҳеч бир куч бўлмаган Аллоҳдан ёрдам истар ва «Ёрдам ёлғиз Аллоҳдандир», дердилар. —Эй Аллоҳим!Агар бу мусулмонларнинг ҳалок бўлишларига изн берсанг, бу маъракадан сўнгра ер юзида сенга ибодат қиладиган кимса қолмайди! Тинимсиз Аллоҳга дуо қилар, Уни ёрдамга чақирар эдилар. —Эй Аллоҳим! Менга берган сўзни бажо келтир. Эй Аллоҳим! Ёрдамингни истайман... Ҳазрати Пайғамбар қўлларини осмонга кўтаргандилар. Ҳатто ридолари елкаларидан тушиб кетган эди. Буни кўрган Абу Бакр ҳазрати Пайгамбарга тасалли бера бошладилар. Зеро бундай дуо қилишдан жуда ҳам ҳаяжонланиб, таъсирланган эдилар.